ورزش حرفه‌ای؛ سرمایه‌ای برای سلامت ملی و اخلاق‌مداری پایدار

دکتر پوریا عادلی: پاییز که می‌رسد و برگ‌های طلایی، نوید تغییر فصول را می‌دهند، در تقویم سلامت و نشاط جامعه، روزی درخشان و قابل تأمل رقم خورده است: بیستم سپتامبر، روز ورزشکاران حرفه‌ای. این روز، فرصتی است مغتنم تا نه تنها از زحمات خستگی‌ناپذیر زنان و مردانی که مرزهای توانایی بشر را جابه‌جا می‌کنند تقدیر کنیم، بلکه نگاهی عمیق‌تر به زیرساخت‌ها و ارزش‌های حاکم بر این عرصه بیندازیم.

ورزش حرفه‌ای، امروزه تنها یک رقابت برای کسب مدال نیست؛ بلکه صنعتی عظیم، زبانی جهانی و ابزاری قدرتمند برای تأثیرگذاری اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است.

سرمایه‌گذاری در ورزش حرفه‌ای، به هیچ وجه نباید صرفاً به عنوان یک هزینه مقطعی دیده شود، بلکه باید آن را یک سرمایه‌گذاری استراتژیک بلندمدت برای سرمایه انسانی و اجتماعی یک ملت دانست. این سرمایه‌گذاری تنها محدود به احداث استادیوم‌های مجهز یا پرداخت حق‌قرارداد بازیکنان نیست. بلکه تأمین بودجه برای علوم ورزشی، پزشکی ورزشی پیشرفته، مربیان تحصیل‌کرده، اردوهای تدارکاتی بین‌المللی و شناسایی و پرورش استعدادها از پایه‌ای‌ترین سطوح، اجزای غیرقابل انکار این مسیر هستند.

یک ورزشکار حرفه‌ای، محصول نهایی یک زنجیره طولانی و پیچیده از حمایت‌هاست. نتیجه این سرمایه‌گذاری، تنها در میادین ورزشی نمایان نمی‌شود. سلامت جامعه با ترویج سبک زندگی فعال، کاهش هزینه‌های درمانی ناشی از زندگی کم‌تحرک، ایجاد غرور ملی، انسجام اجتماعی و حتی توسعه گردشگری ورزشی، از ثمرات غیرمستقیم اما ملموس حمایت از ورزش قهرمانی است. یک ملت سالم و پرنشاط، قطعاً در سایر عرصه‌ها نیز پویاتر و موفق‌تر خواهد بود.

با این حال، دستیابی به این اهداف متعالی، در گرو رعایت اصل اساسی و بنیادین دیگری است: اخلاق حرفه‌ای. ورزش، زمانی می‌تواند به چراغ هدایتگر جامعه تبدیل شود که ارزش‌های اصیل آن بر پایه جوانمردی، انصاف، احترام و بازی پاک استوار باشد. اخلاق حرفه‌ای،چراغ راهنما یا قطب‌نمای هر ورزشکار، مربی، مدیر و تماشاگری است. این مفهوم، فراتر از رعایت مقررات است؛ این یک فرهنگ و یک نگرش است. احترام به حریف، که او را نه دشمن، بلکه شریکی در رسیدن به تعالی می‌داند.

احترام به داور، که ضامن برقراری عدالت در زمین بازی است. پایبندی به قوانین، حتی زمانی که کسی نگاه نمی‌کند. مقاومت در برابر وسوسه دوپینگ که نه تنها سلامت جسمانی را نابود می‌کند، بلکه روح ورزش را می‌میراند. و از همه مهم‌تر، پذیرش شکست با سربلندی و تجلیل از پیروزی با فروتنی.یک ورزشکار حرفه‌ای واقعی، تنها زمانی به عنوان یک قهرمان ملی کامل شناخته می‌شود که علاوه بر مهارت‌های فنی و فیزیکی خارق‌العاده، یک الگوی اخلاقی نیز باشد.

جوانان و نوجوانان، به حرکات و رفتارهای او چشم می‌دوزند و شخصیت خود را با معیارهای او می‌سنجند. بنابراین، سرمایه‌گذاری در ورزش، بدون سرمایه‌گذاری موازی بر آموزش و نهادینه کردن اصول اخلاقی، سرمایه‌گذاری ناقص و خطرناکی خواهد بود.

در این روز ویژه، بیایید ورزشکاران حرفه‌ای را نه فقط برای طلاها و رکوردهایشان، بلکه برای مسئولیت سنگینی که بر دوش دارند، برای الهام‌بخشی‌شان و برای مسیری سخت که با عشق و تعهد می‌پیمایند، ارج نهیم. و بیایید به عنوان یک جامعه، متعهد شویم که از آنان نه تنها در مسیر کسب افتخار، بلکه در مسیر پاسداری از ارزش‌های انسانی و اخلاقی حمایت کنیم. زیرا ورزش حرفه‌ای در اوج خود، تبلور زیبایی از توانمندی جسم و تقوای روح است.