یاد آرزوها، ماهرخ کمالیان

در یک شب بهاری از خواب خوش پریدم

با بغض در گلویم آهی به دل کشیدم

انگار چشمهایم وابسته ی تو بودند

با یاد آرزوها از دیده خون چکیدم

بی تاب و دل هراسان در زیر برف و باران

با پای ناتوانم در کوچه ها دویدم

هر سو که می دویدم امید دیگری بود

اما به آرزویم آن شب نمی رسیدم

از وحشتِ درونم در کوچه های بن بست

با گوش خود همانا فریاد دل شنیدم

عمرم به سر رسید و روی تورا ندیدم

نفرین به آن شبی که ازعشق ،،، دل بریدم