سهیلا شعبانی؛ پیشکسوتان فوتبال شهرستان بوشهر در دیدار از خانواده مخال گرد هم آمدند تا یاد و خاطره این ورزشکار از دست رفته را گرامی بدارند، مردی که از زمین‌های خاکی محله ظلم‌آباد تا سکوهای پرشور ورزشگاه شهید بهشتی، با غیرت جنوبی و عشقی بی‌پایان، نام خود را در تاریخ فوتبال بوشهر حک کرد. مخال، نه تنها بازیکنی توانمند، بلکه صدای هواداران و نمادی از عشق بی‌دریغ به تیم‌های محبوبش بود.

این دیدار فرصتی است برای ارج نهادن به زحمات و یادآوری میراث ارزشمند او، که هنوز در دل فوتبال بوشهر زنده است. یادش همیشه درخشان و نامش جاودانه باد.

 به یاد مردی که فوتبال را نفس می‌کشید، محمدرضا صالحی‌زاده (مخال)

ولید صفری: در کوچه‌های خاکی محله ظلم‌آباد، جایی میان صدای موج و گرمای جنوب، پسربچه‌ای با توپ‌های دست‌دوز و رویایی بزرگ قد کشید… نامش محمدرضا صالحی‌زاده بود، اما همه او را با عشق و هیجان صدا می‌کردند، مخال. او از همان کودکی، فوتبال را نه به عنوان بازی، که به عنوان زندگی برگزید. از مسابقات آموزشگاهی تا زمین‌های خاکی محله، از تیم‌های آفسر و پیمان تا درخشش در لباس تیم محبوبش تابان بوشهر، جایی که در دو پست دفاع و فوروارد، جنگید، دوید، افتاد و برخاست… و دل هزاران تماشاگر را با غیرت جنوبی‌اش برد.اما داستان مخالف بعد از خداحافظی از زمین چمن تمام نشد، تازه آغاز شد. او تبدیل شد به صدای سکوها، به قلب تپنده‌ی تماشاگران شاهین بوشهر، به لیدر جاودانه‌ای که عشق به فوتبال را فریاد می‌زد، نه فقط با صدا، که با جانش.

در گرمای تیرماه و سرمای دی‌ماه، روی سکوها ایستاده بود، با پرچم شاهین در دست و چشمانی که همیشه برق امید داشت. حتی روزهایی که بیماری توانش را گرفت، دلش هنوز در زمین می‌دوید، در کنار شاهین، در کنار تابان، در کنار مردمی که برایشان عشق را معنا کرده بود.

مخال رفت…

اما فریادش، شورش، و آن لبخند جنوبی پر از صفا، هنوز در گوش ورزشگاه شهید بهشتی طنین‌انداز است.

او رفته، اما نامش در قلب فوتبال بوشهر جاودانه است، همان‌گونه که موج دریا از حرکت نمی‌ایستد، عشق مخالف به فوتبال هم هرگز نمی‌میرد.روحش شاد و یادش مانا.