چرا صحبت درباره افسردگی هنوز تابو است؟  سکوتی که جان می‌گیرد

🔹شیدا حصاری: افسردگی امروز دیگر یک واژه غریب نیست؛ همه‌مان کم‌وبیش کسی را می‌شناسیم که درگیر آن است، یا شاید خودمان بارها مزه تلخش را چشیده باشیم. با این حال، عجیب است: هنوز هم در جمع‌های خانوادگی، در محل کار، حتی میان دوستان صمیمی، صحبت از افسردگی مثل باز کردن درِ اتاقی تاریک است؛ اتاقی که همه می‌دانند هست، اما ترجیح می‌دهند به رویش نگاه نکنند.

چرا؟

🔹قضاوت سنگین جامعه بزرگترین نقش را دارد. کسی که بگوید «افسرده‌ام»، خیلی زود با نگاه‌های سنگین و جمله‌های کلیشه‌ای روبه‌رو می‌شود:

«همه سختی دارن، چرا تو اینجوری شدی؟»

«قوی باش، ادا درنیار»

همین قضاوت‌ها کافی است تا فرد تصمیم بگیرد دردش را پشت لبخندهای مصنوعی پنهان کند.

🔹از طرفی، کمبود آگاهی هم ماجرا را پیچیده‌تر می‌کند. هنوز خیلی‌ها افسردگی را یک «حال بد گذرا» می‌دانند، نه یک بیماری واقعی که همان‌قدر نیاز به درمان دارد که دیابت یا فشار خون. همین ناآگاهی، افسرده را نه‌تنها تنها، که حتی شرمنده می‌کند.

🔹ترس از برچسب خوردن هم دلیل دیگری است. کسی که اعتراف کند تحت درمان روان‌پزشک است، می‌ترسد شغلش را از دست بدهد، ازدواجش به هم بخورد یا در جمع دوستان کنار گذاشته شود. این برچسب‌ها گاهی از خود بیماری هم سنگین‌ترند.

🔹و در نهایت، هزینه‌های بالا و کمبود روان‌درمانگرهای متخصص باعث می‌شود خیلی‌ها با خود بگویند «گفتنش چه فایده‌ای دارد؟»

🔹با این همه، سکوت کردن از افسردگی، مثل نادیده گرفتن آتش زیر خاکستر است. این بیماری در خفا رشد می‌کند، انرژی و امید را می‌بلعد و گاهی به نقطه‌ای می‌رسد که بازگشتی ندارد.

🔹تنها راه رهایی از آن، شکستن همین سکوت است. افسردگی ضعف نیست؛ یک بیماری است. و بیماری را باید گفت، باید شناخت و باید درمان کرد. هر کلمه‌ای که درباره آن به زبان بیاوریم، یک قدم است به سمت جامعه‌ای سالم‌تر؛ جامعه‌ای که در آن هیچ‌کس مجبور نباشد دردش را پشت پرده لبخند پنهان کند.