بازتاب این خبر در شبکه‌های اجتماعی، بسیار گسترده بود و خشم عمومی به‌ویژه در میان زنان را شعله‌ور کرد. بسیاری قتل الهه را نه‌فقط یک اتفاق شخصی، بلکه نشانه‌ای از بحران فراگیر ناامنی و خشونت علیه زنان دانستند، آن‌هم در شرایطی که به دلیل سختی معیشت و تورم شدید، زنان نیز مجبورند همانند مردان به کار و فعالیت بیرون از منزل بپردازند و برای رفت‌وآمدهای روزانه به سرویس‌های غیررسمی و رانندگان عبوری اعتماد کنند، بدون آنکه پشتوانه‌ای از قانون یا ساختارهای حمایتی داشته باشند.

قتل الهه حسین‌نژاد برای بسیاری از زنان، تداعی‌کننده ترس‌های روزانه‌ای‌است که هزاران زن در سکوت تحمل می‌کنند، ترس از سوار شدن به یک خودرو عبوری،ترس از قدم زدن در خیابان‌های خلوت، از تنها بودن در مکانی که نباید می‌بودند.

این حادثه، لزوم ایجاد سیستم‌های نظارتی، حمایت‌های فوری قانونی، و آموزش اجتماعی درباره مسئولیت‌پذیری فردی و جمعی را بار دیگر به رخ کشید.

الهه، اکنون تنها یک قربانی نیست، صدایش، صدای زنانی‌ است که در سایه ترس و ناامنی زندگی می‌کنند و خواهان بازپس‌گیری حق اولیه خود برای زندگی در امنیت هستند. قتل او زنگ خطری جدی برای مسئولان و جامعه است تا دیگر هیچ زنی، تنها به‌دلیل ایستادگی در برابر ظلم یا سرقت، تاوان جانش را نپردازد.

اشد مجازات قاتل

خواسته اکثریت مردم ایران، اجرای قصاص یا سنگین‌ترین مجازات قانونی ممکن برای قاتلی که با نقشه قبلی و خشونتی آشکار، جان زنی بی‌گناه را گرفت است، زیرا اشد مجازات نه‌فقط پاسخی به جنایت فردی، بلکه پاسخ به جامعه‌ای است که از شنیدن خبر قتل زنان، خسته و خشمگین است، پس اجرای قاطع عدالت، حق الهه و مطالبه‌ای عمومی برای صیانت از کرامت انسانی است.

در پایان آرزو می‌کنم که هیچ زنی در ایران از ترس، مسیرش را تغییر ندهد و امنیت، حق مسلم هر قدمش باشد./ انتهای پیام